ارتباط بین فعّالیّت بدنی با تحلیل‌رفتگی شغلی در اعضای هیأت علمی دانشگاه‌های آزاد اسلامی منطقة چهار کشور

چکیده هدف از انجام این تحقیق بررسی ارتباط بین فعّالیّت بدنی با تحلیل‌رفتگی شغلی در اعضای هیأت علمی دانشگاه‌های آزاد اسلامی منطقة چهار کشور می‌باشد. روش تحقیق این پژوهش از نوع همبستگی- مقایسه‌ایی و جامعة آماری آن، کلّیّة اعضای هیأت علمی تمام وقت دانشگاه‌های آزاد اسلامی منطقة چهار کشور است که تعداد آن‌ها، 1000 نفر بوده است. از میان آن‌ها، تعداد (288) نفر به عنوان نمونه و به طور تصادفی از بین (12) واحد دانشگاهی انتخاب شده‌اند. ابزار اندازه‌گیری این تحقیق، پرسش‌نامة فعّالیّت بدنی بک و پرسش‌نامة تحلیل‌رفتگی مسلش می‌باشد. برای تجزیه و تحلیل اطّلاعات از آمار توصیفی و استنباطی (t، F، ضریب همبستگی پیرسون ورگرسیون چند متغیّره) استفاده گردید و نتایج زیر به دست آمد:                 میانگین نمرة فعّالیّت بدنی اعضای هیأت علمی کمتر از حدِّ متوسّط و میزان تحلیل‌رفتگی بیش از نیمی از آمودنی‌ها، بالا تر از حدِّ استاندارد بود. نتایج نشان داد، بین نمرة کلِّ فعّالیّت بدنی و مؤلّفة ورزش با تحلیل‌رفتگی عملکردی و بین مؤلّفة اوقات فراغت با نمرة کلِّ تحلیل‌رفتگی ارتباط معنادار معکوس وجود دارد (05/0                          p). همچنین متغیّر فعّالیّت بدنی در اوقات فراغت توان پیش‌بینی (22) درصد از میزان تحلیل‌رفتگی را دارد. در مجموع نتایج تحقیق نشان داد که فعّالیّت بدنی و ورزش، یک شیوة مفید و مؤثّر در کاهش تحلیل‌رفتگی می‌باشد.